Niewydolność serca jest to złożony zespół, do którego może dochodzić w wyniku zaburzeń strukturalnych lub czynnościowych serca, powodujący upośledzenie funkcji serca, jako pompy podtrzymującej fizjologiczne krążenie krwi -upośledzenie napełniania lub wyrzutu krwi z komór. W niewydolności serce nie jest zdolne do przepompowania odpowiedniej ilości krwi do narządów naszego organizmu. W wyniku zaburzeń przepływu krwi dochodzi do niedokrwienia narządów oraz zalegania krwi w obwodowych częściach i jamach ciała. Częstość występowania niewydolności serca zależy od wieku. W ogólnej populacji osób dorosłych wynosi ona 1–2%, ale jej częstość gwałtownie się zwiększa po 75. roku życia, a u osób w wieku 70–80 lat wynosi już nawet do 20%. Na podstawie danych epidemiologicznych szacuje się, że w Polsce na niewydolność serca choruje około 1 mln osób. Niewydolność serca wywołuje zespół typowych objawów klinicznych, które różnią się w zależności od rodzaju niewydolności- ostrej (nagły początek i szybkie narastanie) lub przewlekłej (występuje co najmniej od miesiąca). W zależności od przebiegu objawów klinicznych niewydolność można określić jako stabilną, pogarszającą się lub niewyrównaną (zdekompensowaną). Zastoinowa niewydolność serca oznacza postać ostrej lub przewlekłej niewydolności z obecnością cech przewodnienia organizmu (duszność spowodowana zastojem w płucach, obrzęki kończyn dolnych, poszerzenie żył szyjnych, powiększenie wątroby).

Na podstawie wyników badania echokardiograficznego wyróżnia się:

• niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową (inaczej skurczowa)
• niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową (inaczej rozkurczowa).

W zależności od tego, czy u pacjenta dominują objawy z tzw. krążenia małego (płucnego, za które odpowiada prawa komora serca) czy też dużego (systemowego, za które odpowiada lewa komora serca) stosuje się określenia:

• lewokomorowa niewydolność serca
• prawokomorowa niewydolność serca
• obukomorowa niewydolność serca.