Zespół obturacyjnego bezdechu sennego to najczęstsza forma zaburzenia oddychania w czasie snu. Choroba ta spowodowana jest nadmiernym spadkiem napięcia mięśni podniebienia miękkiego wraz z języczkiem, językiem oraz tylną ścianą gardła. Przez to wielokrotnie w czasie snu możliwe są spłycenia oddechu (hipowentylacja) lub okresowy brak przepływu powietrza (bezdech). 

Obturacyjny bezdech senny wywiera negatywny wpływ na wszystkie układy, w tym na układ krążenia. Osoby cierpiące na bezdech wykazują wyższe ryzyko rozwoju nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca, czy też wystąpienia zaburzeń rytmu serca.

Jako bezdech definiuje się występowanie podczas snu przerwy, pomiędzy kolejnymi oddechami, przekraczającej 10 sekund. Rozpoznanie choroby oraz ocena jej stopnia określana jest poprzez liczbę bezdechów i epizodów spłycenia oddechu na godzinę snu, czyli tak zwanej AHI, lub RDI w którym brana pod uwagę jest także liczba nieuświadamianych przez chorego przebudzeń w nocy. Do 5 bezdechów na godzinę snu uważa się za granicę normy. Bezdech senny rozpoznaje się, gdy RDI ≥5 i występują objawy choroby albo RDI ≥15 u osób bez objawów.